De elfstedentocht is te onzeker. Een nieuwe James Bond te zeker. Moss is meer als die reizende oom. Je weet nooit wanneer hij langs komt, maar als ie er is hangt iedereen meteen aan zijn lippen. Het eerste wat opvalt bij het luisteren naar de nieuwe liedjes van Moss is de rust in het geheel. Dit is geen bij elkaar geraapt gelegenheidsalbum. Dit is een band die een levenswerk aflevert. Een band die elkaar na jaren weer gevonden heeft in de studio. En wat voor studio! De albumtitel HX verwijst naar Hoogcruts, de naam van een eeuwenoud, Zuid-Limburgs klooster dat vele verwoestende branden gekend heeft, maar evenzovaak weer herrees. “Metafore!” zou Il Postino nu roepen. Moss is terug.



Het is een album geworden over verlies, tegenslag, afscheid, maar uiteindelijk ook acceptatie. Met als resultaat dat de muziek meer op het gemoed lijkt te rusten dan te drukken. Het is veilig achterom kijken wanneer er een nummer als Salt opstaat. Maar de beste liedjes ontstijgen hun thematiek, die gaan een eigen leven leiden. Around is zo’n liedje. Het heeft de kenmerkende upbeat indie grooves van Nederpop klassiekers als My Decision, maar had ook niet misstaan op In Rainbows. Dat terwijl een nummer als Beginning dan weer zo door Drake gesampled kan worden. En dan hebben we de geboren single Before It’s Gone nog geeneens benoemd! Arne van Petegem is net als op Strike de producer en Bob Gibson na acht jaar weer de gitarist. "I Need You Here" zingt Marien op het hunkerende Save Me. Heeft ie het over zijn band? Over zijn moeder? Over ons? Melancholie is voor even je vriend en niet je vijand wanneer HX van Moss opstaat. Een bijzonder welkome bijwerking van een prachtig album in een ingewikkelde tijd.

Moss wordt in 2003 opgericht en speelt vanaf de eerste dag mee in de indie-eredivisie. Dit doet de band met ijzersterke songs en een veelzijdige sound die door zowel fans als critici zeer worden gewaardeerd. Van indierock tot psychedelica. Modern en tijdloos tegelijkertijd. Moss brengt een uniek geluid ten gehore en weet zichzelf steeds weer te vernieuwen en te verbeteren. Bij iedere plaat die de band uitbrengt ontpopt Moss zich keer op keer als een herboren koersbepalende act. De warme, charmante pop van het debuut 'The Long Way Back' (2007), de bevlogen doorbraak 'Never Be Scared / Don’t Be A Hero' (2009), het beklemmende, elektronica-getinte 'Ornaments' (2012), de schimmige, krautrock-georiënteerde vierde langspeler 'We Both Know The Rest Is Noise' (2014), de sobere, elementaire pracht van 'Strike' (2017) en de internationale sound van 'HX' (2022).



Support: Robin Kester
Voor iedereen die de geweldige recensies over het eerste album heeft gemist zetten we er zo dadelijk nog een paar op een rijtje en melden we gelijk even dat Robin Kester sinds de komst van This Is Not A Democracy onder meer Guy Garvey van Elbow en Connor O’ Brien van Villagers tot haar bewonderaars mag rekenen. Ons ook maar daar ben je als lezer misschien net iets minder van onder de indruk.

Indruk maken doet Robin Kester dus wel met haar debuut vol dromerige, prachtig gezongen en geproduceerde liedjes die zich in je hoofd nestelen. Het gaat van gitaarfolk naar synthpop maar het is allemaal even mooi. Een prima moment om die plaat te ontdekken en je direct te verheugen want er zijn inmiddels nieuwe singles en dan is een nieuwe plaat vast ook niet ver weg. Hieronder nog enkele lofzangen van anderen maar oordeel vooral zelf en luister haar werk. Dan weet je zeker dat je op tijd bent bij Moss op 2 december want daar verzorgt ze het voorprogramma. Magische start van een mooie avond!



Robin Kester maakt muziek met schaduwen en doorkijkjes – Mysterieuze liedjes die de zaal betoveren. De diepte en wijdsheid van de liedjes is uitzonderlijk”★★★★ – NRC
Robin Kester weet op This Is Not A Democracy een eigen universum te creëren, met nummers die blijven nagalmen in je hoofd” – OOR
Robin Kester betovert met dromerige visioenen” ★★★★ - de Volkskrant
De nummers klinken stuk voor stuk wonderschoon. Muziek die nooit gladjes wordt, maar wel heel precies en weloverwogen is. – Het Parool